Rozdział 47

Aga!!! Coś czuję, że spodoba Ci się ten rozdział... <3

ZAPRASZAM NA NOWEGO BLOGA Z NIALLEM W ROLI GŁÓWNEJ:

            http://illbedrunkagain.blogspot.com/

_________ _________________________

To, że zaczęłam panikować było mało powiedzie. Gdy czekałam na Troy’a w salonie nie mogłam się wcale uspokoić. Nie mogąc usiedzieć w miejscu poszłam do swojego pokoju. Wyjęłam z garderoby jeansy, bluzę i trampki. Siedząc na dole doszłam do wniosku, że będzie mi nie wygodnie w szpilkach oraz koszuli. Zwłaszcza, że nie wiedziałam jak długo będziemy siedzieć w studiu.

Gdy zeszłam na dół, Troy już na mnie czekał. Był ubrany jasne dopasowane jeansy, białą bluzkę z długim  rękawem i skórzaną kurtkę. Jak na niego przystało miał starannie ułożone włosy.

-I jak?- zapytał uważnie mi się przyglądając.

-Ujmę to tak... szału nie ma, staniki nie latają.- powiedziałam naśladując głos Bonnie, co moim zdaniem wyszło mi całkiem nieźle. Troy wpatrywał się we mnie zdezorientowany. Nie mogąc znieść jego miny zaczęłam się głośno śmiać.- Jest... zajefajnie. Ha, ha. Już?

-Taa... To co idziemy?- gdy to powiedział ni stąd, ni zowąd pojawił się Andy.

-Ja prowadzę.- powiedział  mój ochroniarz.- Siadacie z tyłu.

-Ale...- zaczęłam.

-Bez dyskusji, Mel. Już trochę robię w tym fachu. A znając zamieszanie jakie jest wokół Harry’ego będą paparazzi.

Głośno westchnęłam. Nienawidzę tych hien. I tak łażą za mną krok w krok.

-Chodźcie, bo się spóźnicie!- pośpieszył nas Andy.- Mam podjechać po tą całą Bonnie? Czy jak jej tam.

-Bonnie.- przytaknął mu Troy.- I tak. Jedziemy po nią.

Pół godziny później byliśmy już pod domem mojej przyjaciółki. Ochroniarz zostawił nas w samochodzie i poszedł po nią. Ciągle się wierciłam. Gnębiła mnie myśl, czy Liam, powiedział o mnie chłopakom. Miałam nadzieję, że nie, ale wiedziałam też iż prędzej czy później, jeżeli on im nie powie, to wyciągnął to z niego siłą.

Niespokojnie wierciłam się na fotelu. Próbując odciągnąć moje myśli od tego wszystkiego i się jakoś, przynajmniej trochę, uspokoić.

-Mała... nie panikuj. Nie będzie tak źle.- powiedział Troy lustrując mnie wzrokiem.

Spojrzałam na niego z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy.

-Ty chyba nie wiesz o czym mówisz!

-Wiem... Będę twoim rycerzem na białym koniu. Nie będę odstępował od ciebie nawet na krok, a w razie czego będę wyciągał cię z tarapatów.- poruszał zabawnie brwiami.

Zaczęłam się śmiać.

-Rycerz na białym koniu powiadasz? Hahaha... Nie pochlebiaj sobie!

-Spadaj!- warknął. Zanim odwrócił się w stronę okna pokazał mi środkowy palec. Jego zachowanie sprawiło, że zaczęłam się śmiać jeszcze głośniej.

-Posuń się.

 Na ziemię ściągnął mnie głos Bonnie. Chłodne powietrze wpadło do samochodu. Zrobiłam to czego zażądała ode mnie przyjaciółka. Po chwili ruszyliśmy.

Zdziwiło mnie, że  nie musiałam podawać Andy’emu adresu klubu, w którym miała odbyć się impreza urodzinowa Hazzy.

Jakiś czas później byliśmy już na miejscu. Andy miał rację mówiąc, że będą tam paparazzi.  Ledwo się zatrzymaliśmy, a błysk fleszy już mnie oślepił. No cóż, jutro moje zdjęcia będą we wszystkich możliwych brukowcach.

Pierwszy z samochodu wyszedł Troy, poczym pomógł wysiąść mnie i Bonnie. Nie zwracając uwagi na hieny weszliśmy do środka, gdzie już rozbrzmiewała głośna muzyka. Od razu zauważyłam kilka znanych mi osób. Od kelnera, który krążył po sali wzięłam kieliszek szampana. Wzrokiem szukałam Harry’ego, lecz nigdzie nie mogłam go znaleźć. W końcu Troy lekko szturchnął mnie łokciem i wskazał głową na długą skórzaną na kapę po lewej stronie, gdzie siedziała poszukiwana przeze mnie osoba. Powoli zaczęłam, przedzierać się przez tłum ludzi. Gdy doszłam do Harry’ego, złożyłam mu szybko życzenia. Zaraz potem zaczęli zbierać się wokół niego inni ludzie, więc ostrożnie się wycofałam. Troy tak jak obiecał nie odstępował mnie na krok.

-Powiedziałeś wszystkim, że mają być o 8?- zapytałam. Chłopak tylko przytaknął  głową.

-Widzę, że jednak przyszliście.- usłyszałam za sobą głos Zayna. Odwróciłam się. Obok Malika stał Niall z niepewnym uśmiechem.

-Jak widać...- dopowiedział za mnie Troy.

-Gdzie Tomlinson? Mam do niego sprawę...

-Nie ma go i niestety nie będzie.- odezwał się Niall. Spojrzałam na niego zdziwiona.- Przecież on to wszystko organizował. Nie czaję...- mruknęłam bardziej do siebie niż do nich.

-Musiał gdzieś pilnie pojechać.- powiedział Zayn posyłając mi znaczące spojrzenie. „I wszystko jasne, masz szare firanki”, pomyślałam cytując fragment z jakiejś polskiej reklamy.

-Zatańczysz?- wypalił niespodziewanie blondyn. Intuicyjnie się zgodziłam. Chwilę później byliśmy już na parkiecie. Ukradkiem rozglądałam się za Liamem, ale nigdzie go nie widziałam. Czyżby mu tez wyskoczyło coś pilnego?

-Idę po coś do picia.- powiedziałam do blondyna. On tylko skiną głową.

Podeszłam do barku i zamówiłam martini. Po drugiej  stronie zobaczyłam Nicka. Uśmiechnęłam się od niego. Muzyka ucichła. Nagle na nie dużym wzniesieniu pojawił się Liam z mikrofonem w ręce. Przyglądałam mu się z uwagą. Jeszcze nie zdążył nic powiedzieć, a w sali już panowała cisza.

-Harry... Louis, prosił mnie, żebym przekazał ci od niego prezent. Nie wierzę, że to robię.- chłopak się zaśmiał.- Wszystkiego najlepszego, młody!- powiedział, po czym zgasły światła. W całkowitej ciemności, było jedynie słychać szepty zgromadzonych osób. Z głośników popłynęła muzyka.  Gdy moje oczy zaczęły się przyzwyczajać do mroku, zostało zapalone światło, ale tylko nad mini sceną na której pojawiła się skąpo  ubrana brunetka. Wiedziałam na co się zanosi. Upiłam spory łyk martini. Kiedy dziewczyna zaczęła tańczyć, zaczęłam się śmiać.

-Co cię tak bawi?- usłyszałam za sobą jakiś głos.

-To. Nie wiedziałam, że Tommo wpadnie na taki pomysł. Nie wierzę.- odpowiedziałam nie odwracając się od osoby stojącej za mną.

-Też myślałem, że go dobrze znam. W dodatku o tym prezencie dowiedziałem się pół godziny temu.

Gdy się uspokoiłam, odwróciłam się. Serce podeszło mi do gardła, kiedy okazało się, że moim rozmówcą jest Liam.

-Szkoda, że nie wynajął striptizera do pary.- mruknęłam pod nosem. Chłopak się zaśmiał. Poczułam się tak jak kiedyś. W końcu przyznałam się przed sobą, że brakuje mi tych czasów, kiedy po prostu mogliśmy pogadać bez zbędnych tajemnic.

-Chyba o tym nie pomyślał.

Odwróciłam się w stronę sceny na której tańczyła dziewczyna. Kątem oka wypatrzyłam Harry’ego. Jego mina była niedopisania. Przez cały czas czułam na sobie ciężar spojrzenia Payne’a. Nie mogąc już go znieść, przeprosiłam go i poszłam do toalety. Wyjęłam z kieszeni spodni telefon. Zaklęłam pod nosem. Od 10 minut powinnam być w studiu. Wybiegłam z łazienki. Szybko znalazłam Troy’a i wyszliśmy tylnimi drzwiami. Kilka minut później już jechaliśmy w stronę studia.

Liam:

Usiadłem na jednej z narożnych kanap i rozglądałem się za Melisą. Prawie od godziny nigdzie jej nie widziałem. Upiłem kolejny łyk coli. Troy’a też nigdzie nie widziałem. Podszedłem do baru i zobaczyłem Nicka, który właśnie rozmawiał z Bonnie. Bez namysłu podszedłem do dziewczyny z burzą loków na głowie.

-Hej.- dałem jej buziaka w policzek.- Wiesz gdzie jest Mela?

-A która godzina?- zapytała automatycznie. Trochę mnie to zdziwiło.

-9:05, a po co ci to?

-Powinna być jeszcze w studiu. Niektórzy muszą pracować.- machnęła ręką na barmana, który podał jej długopis. Wzięła serwetkę i zaczęła coś pisać.- Błagam cię. Wyjaśnijcie sobie wszystko.- podała mi serwetkę.- To adres studia. A jeżeli jej tam nie ma, to na dole masz adres jej nowego domu.

-Jesteś wielka!- Dziewczyna się zaśmiała i wróciła do rozmowy z Nickiem.

Przez kolejne 10 minut szukałem kogoś, kto mógł by zawieść mnie do studia. W końcu gdy znalazłem Paula znowu traciłem czas. Początkowo nie chciał się zgodzić lecz po małym szantażu zmienił zdanie. Wyszliśmy tyłem. Po drodze wziąłem swoją kurtkę.

Wsiadłem do samochodu. Tak naprawdę nie miałem pojęcia. Co chcę jej powiedzieć, ale byłem pewien, że musze wszystko wyjaśnić, bo to zaczynało zrzerac mnie od środka.

Droga do studia minęła zdecydowanie zbyt szybko. Wydawało mi się, że dopiero co wyjechaliśmy spod klubu, a kilka sekund później patrzyłem budynek, w którym kiedyś sam ćwiczyłem i nagrywałem.

-Payne! Tu ziemia!- krzyknął mi do ucha Paul.- Idziesz tam czy nie?- powiedział ciszej.

-Idę. Zaczekaj tu na mnie.

Wysiadłem z samochodu i szybko wszedłem do budynku. Nic się tu nie zmieniło, te same czerwone ściany, klika płyt oraz zdjęć na ścianach. Skierowałem się w stronę sali prób, na pierwszym piętrze. Gdy byłem na dole słyszałem śmiech.

-Liam?- usłyszałem za sobą znany mi męski głos. Odwróciłem się i zobaczyłem Andy’ego. Uśmiechnąłem się szeroko.- Co ty tu robisz?

-Przyszedłem do Melisy. Musze z nią pogadać.- Mężczyzna skinął twierdząco głową.

-Zaraz ją zawołam.- ominął mnie i wszedł do sali.

-Dobra! Dziesięć minut przerwy! Potem bierzemy się ostro do roboty!- usłyszałem za drzwiami glos Anity. Nagle ogarnęła mnie panika. „Po co ja tu w ogóle przyszedłem?!” po chwili drzwi się otworzyły. Zdziwiła się na mój widok.

-Możemy pogadać?- zapytałem niepewnie. Bałem się, że się nie zgodzi. Nasza ostatnia poważna rozmowa była kompletnym niewypałem, ale  w klubie czułem się tak jak kiedyś.

-Jasne. Chodź.- oznajmiła i zaczęła iść korytarzem. Poszedłem za nią od niedużego pomieszczenia, które przypominało małą stołówkę. Niall zawsze spędzał tu wolne chwile podczas nagrywania piosenek.- Co cię do mnie sprowadza?- zapytała uważnie mi się przyglądając.

-Chciałem cię przeprosić, że wtedy we Francji tak wpadłem do twojego pokoju. Naprawdę nie wiem po co to zrobiłem.

-A teraz?- powiedziała. Wyjęła sobie kubek z szafki i wlała trochę kawy.- No sory, ale nie wydaje mi się, żebyś zwiał z imprezy urodzinowej kumpla, żeby mnie przeprosić, bo mogłeś to zrobić wcześniej. Czego ty ode mnie oczekujesz?- zapytała w taki sposób, jakby nie chciała poznać odpowiedzi.

-Nic? Tylko chcę, żebyś mi to wyjaśniła. Niż z tego nie rozumiem.- przejechałem ręką po włosach.

-Myślałem, że jesteś mądrzejszy.- mruknęła pod nosem.- Przecież Alice ci wszystko powiedziała.- Skinąłem twierdząco głową. Powiedziała i to więcej niż raz, pomyślałem.

-Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego akurat to?- Melisa nic nie mówiła. Wpatrywała się w jeden punkt na ścianie. Dopiero teraz zauważyłem, że nie ma już na sobie turkusowej koszuli ani szpilek w tym samym kolorze. Teraz była ubrana w trampki, przetarte jeansy i bluzę. Włosy spięła w kok. Jak dla mnie i tak wyglądała olśniewająco. Po chwili wzruszyła ramionami. Domyśliłem się, że nie chce o tym mówić.- A czy mogło by być między nami tak jak kiedyś?- zapytałem. Tym razem to ja nie wiedziałem, czy chcę poznać odpowiedź. Przyglądała mi się z szeroko otworzonymi oczami. Była zaskoczona moim pytaniem.

-Nie, Liam. Już nic nie będzie tak jak kiedyś. Ja mam swoje, nowe, życie a ty swoje. W dodatku, wszystko się zmieniło. Ja się zmieniałam. Masz Danielle, ja też mam kogoś...

-Nathana...- przerwałem jej, całkowicie nie świadom, że powiedziałem to na głos.

-Skąd wiesz?

-Naprawdę powinnaś się bardziej interesować swoją osobą. W tej branży plotki szybko się roznoszą.- wzruszyłem ramionami. Wtedy do mnie dotarło, że ona potwierdziła to, że się z nim spotyka, co wywołało u mnie jakiś ból. Tak, byłem o nią zazdrosny. Od kiedy tylko ludzie zaczęli o tym mówić, nawet gdy jeszcze nie wiedziałem, że ona jest Anitą, miałem cichą nadzieję, że to nie prawda.

-To wszystko nie ma sensu...- mruknęła i upiła łyk kawy.- Przez te parę miesięcy, dawaliście dobie radę, beze mnie, więc teraz też o mnie zapomnijcie...- Nagle otworzyły się drzwi i do pomieszczenia wszedł Troy.

-Mel, długo jeszcze?- zapytał.

-Nie zaraz przyjdę.- powiedziała posyłając mi znaczące spojrzenie. Chłopak wyszedł. Mela podeszła do mnie. Dzieliło nas zaledwie kilka centymetrów. Przerażało mnie jak bardzo chciałem ją teraz przytulić i pocałować, i nie pozwolić jej stąd wyjść.

-Naprawdę powinniście o mnie zapomnieć.- przyłożyła swoją dłoń do mojego policzka. Zadrżałem. Przechyliłem głowę, żeby jaszcze lepiej poczuć jej dotyk za którym tak tęskniłem.- Proszę... zapomnijcie o mnie.- powiedziała błagalnym głosem. Do oczu zaczęły napływać mi łzy. Niby jak miałem o niej zapomnieć. Nagle odskoczyła ode mnie jak oparzona. Spuściła głowę.- Przepraszam... Nie powinnam... idź już, dobrze?- mówiła, nie podnosząc wzroku. Nie chciałem, żeby się ode mnie odsuwała. Skinąłem głową, chociaż nie wiedziałem czy to zauważyła.

Odwróciłem się i podszedłem do drzwi.

-Żaden z nas nie zapomniał o tobie w ciągu tych paru miesięcy.- powiedziałem stojąc tyłem do niej. Nie chciałem na nią patrzeć bo wiedziałem, że nie wytrzymam i zacznę płakać. To mnie za bardzo bolało.- Musisz też wiedzieć, że nasz, mój stosunek do ciebie wcale się nie zmienił... nadal nam na tobie zależy nie zapominaj o tym.

Nie czekając na odpowiedź wyszedłem.